In de stille uren van de avond, terwijl de wereld buiten tot rust komt, merk ik hoe mijn huis zich vult met het zachte, blauwe schijnsel van schermen. Ik zit in mijn studeerkamer, verdiept in de digitale wereld, en voel me verbonden en toch geïsoleerd tegelijkertijd. Naast mij, in de woonkamer, zit mijn partner, ook verdiept in zijn eigen digitale realiteit. Soms voelt het alsof deze schermen, die ons zoveel brengen, ons ook stilletjes van elkaar scheiden.
Bij mijn dochter op bezoek, waarvan haar telefoon een constante metgezel is, delen we een kort gesprek, maar al snel dwaalt haar aandacht af naar het digitale universum in haar hand. Ik begrijp de aantrekkingskracht van deze technologie, maar het doet pijn om te zien hoe het ons afleidt van echt menselijk contact.
Deze digitale wereld is als een magneet; aantrekkelijk, betoverend, en soms overweldigend. We vinden er amusement, informatie en een vlucht uit de dagelijkse sleur. Maar in deze constante digitale dans vergeten we soms de moeite die het kost om een rijk en vervuld leven te leiden. Het is gemakkelijk om te verdwalen in de digitale wildernis, de uitdagingen van het echte leven te vermijden en zo ongemerkt onze mentale veerkracht te verzwakken.
Te veel tijd voor een scherm brengt ons lichaam en geest in gevaar. Het verstoort onze slaap, vermindert onze lichamelijke activiteit en heeft een subtiele, maar diepgaande invloed op onze mentale gezondheid. We riskeren minder veerkrachtig te worden in het aangezicht van uitdagingen.
Maar digitale technologie is er, en we willen er ook mee kunnen omgaan. Het diepste verlangen van de mens is verbinding met elkaar: leren liefhebben, luisteren zonder te oordelen, acceptatie en authenticiteit. Dit zijn de ware uitdagingen van het leven, die we ontwijken door ons in digitale werelden te verliezen. De echte taak ligt in het herontdekken van deze verbindingen, het opnieuw waarderen van menselijke interactie.
Dit vereist echter een pijnlijke eerste stap: we moeten eerst ons eigen schermgedrag onder de loep nemen en – wanneer we te veel in het rood staan – ons eigen gedrag aanpassen. De reis naar een gebalanceerder, verbonden leven begint bij onszelf en het in kaart brengen van hoe zo’n leven met minder schermgebruik eruit zou zien, voelen en welke doelen we ermee kunnen bereiken, zonder al het digitale ruis om ons heen.